Kook en bak is harde werk. Dis vroeg opstaan, ure lank op jou voete en winter en somer tussen twee warm oonde vasgevang. Baiekeer, wanneer ek saans doodmoeg neerval, wonder ek of dit regtig die moeite werd is.
Dan is dit daardie gemmerkoekie-oomblikke wat my tevrede laat sug en in ‘n diepe slaap sink . . .
My Sondae was vir jare lank gekleur in skakerings van blou wat gewissel het van ‘n hemelse kleur op ‘n goeie dag tot ‘n donkerpers, byna swart, wanneer die Sondagsomberheid my nou behoorlik beet het.
Vrydag is ‘n deurmekaar dag hier in die Toorkombuis. Dis wanneer die groot opbou na markdag begin.
Ons gesels dik stukke so oor die mengbakke en tussen die warm oonde in my klein kombuisie vasgevang. Veral noudat Jason, die nuwe baas van The Stud Bar, Maswazi se potensiaal raakgesien en hom assistent-sjef gemaak het. Sulke gemeenskaplike sjef-tot-sjef geselsies. Hy vertel my al die stories van die kombuis daar.
Ek het hulle ook by die mark leer ken. Soms op ‘n Saterdag het hulle lekker informeel daar kom rondslenter, twee manne in hul middeljare –
Sy was een van my eerste kombuishekse. Ek het haar by my dierbare kluisenaarsvriend gekry.
